itiraf tadında

düşündüm de hangi şarkı beni anlatır diye. beni anlatan bir şarkı yok. bu albümde herkes kendinden bişeyler bulacak diye pazarlanan albümlerde ben kendimden bir şeyler bulamıyorum.

o yüzden ilham perilerime kullanılmış gece elbiseleri bulup, giydirdim. o yüzden puslu sabahlarda perdelerimi indirdim, kimi zaman kepenk kapattım talepkar kadınlara.

zifiri karanlıklarda masumu oynadım, oysa evet bende suçluydum. belki herkesten çok ben suçluydum. bunalımlar sevilmez, mümkün değil. melankoli sıkar insanı. o yüzden ben hep sempatiktim kıytırık varoluşlarda.

ve ahlakımın temel taşlarının yerlerini değiştirdim. aldım en sondakini, en başa koydum. saatlerden akrepleri çıkardım, yelkovanları yalnız bıraktım. saatlerden bağımsızdım, saman alevinden halliceydim.

tripleks yalnızlıklarım oldu, bazen üçüncü katı çıktım gelecek vadetmeyen sessizliklere. yıkılma pahasına sevdim, yok olma pahasına kayboldum satır aralarında. evet yanılmadım, sonunda zararlı çıktım.

cümlelere ip atlattırırken zihnim, ben gidip bir varoş sokağında ağladım. ve öyle bir bulandım ki kendi midemde. düzinelerce küfürler yağdırdığım bu kayboluşuma ithaf ettim ne varsa çekmecemde. bazen gören duyan oldu da, onlar da önyargılar armağan ettiler bana. şüpheyi hiç sevmedim, ne zaman şüphe duysam birinden gidip ondan önce ben aldattım..

ayrıca kimseyi sıfırdan sevmedim, bulduğum yerden başladım. hayatımda yeni ve temiz bir sayfa istemedim. bu saçmalığa inanan hayalperestlere gülümsememi ikram ettim. onayladığım gülümsemeler değildi bunlar.

kimsenin ismi, sigaram kadar yakışmazken ağzıma, herkes kendi somut varlığını yükseltme gayesindeydi. modası geçmiş bir delikanlılıkla kimseye de haykırmadım sevdamı. çünkü içimde patlayamaya hazır yanardağlar olduğunu gazeteler aylar boyunca yazmıştı.

ve şunu da biliyorum ki;

herkes kendi şarkısını ezberleme derdindeyken, benim kendi melodilerimden bahsetmem, egoizm'i bi kenara bırakırsak, kendime unutturmaya başkalarına hatırlatmaya çalıştığım, hayalperestliğimden başka bir şey değildi.